10/4/13

Λέγεται Λυκαβηττός...


Ήταν η ώρα 7:30 όταν αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την Ασκληπιού από την αρχή της. Η συνηθισμένη μας πορεία ήταν όλο ευθεία μέχρι να φτάσουμε Εξάρχεια, και μετά η κάθε μια το δρόμο της. Σήμερα όμως είχαμε όρεξη για βόλτα. Είχαμε και τις αγαπημένες Kinder σοκολάτες του καλού περιπτερά (ναι αυτές με το αιώνιο παιδί απέξω) και είπαμε να τραβήξουμε μια ανηφόρα, όλο πάνω. Περπατούσαμε και δεν ξέραμε που θα βγούμε. Όχι πως μας ένοιαζε - το αντίθετο μάλιστα,  χρόνο είχαμε. 

Και ήταν όμορφα. Τα χρώματα στον ουρανό είχαν αρχίσει να παίζουν μεταξύ τους και το φως ήταν γλυκό και απαλό. Κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε πόσο όμορφα ήταν όλα τα μικρά σπιτάκια γύρω μας. Με το απαλό αεράκι, τα ήσυχα, μικρά στενάκια, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, θύμιζαν νησί. Σχεδόν μύριζε πάσχα στον αέρα!

Προχωρήσαμε λίγο πιο πάνω. Ένα όμορφο κτήριο, παλιό, στολισμένο με πρασινάδες και ένα παλιό Volkswagen μας τράβηξε τη προσοχή. Και να, ένα μπαλκονάκι με μια όμορφη γάτα! Και δεξιά κάποιος παίζει πιάνο! Κατεβήκαμε κάποια σκαλιά και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα από τα πιο όμορφα μαγαζάκια που έχω συναντήσει. "Καλησπέρα όμορφες!" μας είπε η κυρία που καθόταν απέξω, και το χαμόγελο της μας ταξίδεψε σε άλλες ξένοιαστες μέρες. Προχωρήσαμε. Ανάμεσα στα όμορφα κτίρια ξεπετάγονταν μικρά καταστήματα και η ατμόσφαιρα γύρω μας είχε δημιουργήσει δύο τεράστια χαμόγελα στα πρόσωπα μας. Σε κάθε γωνία σταματούσαμε και κοιτούσαμε τη θέα. Μετά συνεχίζαμε. Και όλο ανακαλύπταμε κάτι καινούριο, κάτι όμορφο.

Εν ολίγοις αποφασίσαμε ότι από εδώ και πέρα θα παίρνουμε αυτό το δρόμο για το σπίτι.

Ιωάννα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου