24/9/12

ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ERASMUS!


Στο blog μας έχουμε αποφασίσει να γράψουμε για τις εμπειρίες μας στο Erasmus. Μου ζήτησαν λοιπόν κι εμένα να γράψω για τη δική μου εμπειρία, κυρίως για να το διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται. Και σκέφτηκα… ναι.. θα γράψω, όχι γιατί είμαι ψώνιο και θέλω να σας πω ότι πήγα ERASMUS -είμαι δηλαδή, αλλά δεν έχει να λέει- όμως γιατί ξέρω ότι παιδιά σαν κι εμένα θέλουν να πάνε και ακόμα το σκέφτονται. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τι πέρασα στη Ζυρίχη της Ελβετίας -ναι εκεί με τις τράπεζες, τα ρολόγια, τις σοκολάτες και τα τυριά-και αν καταφέρω να σας πείσω... έχει καλώς... αλλιώς κακό του κεφαλιού σας..!
Ήταν Φεβρουάριος του 2012 και η καλή μου τύχη -φημίζομαι άλλωστε γι’ αυτό- μου επιφύλαξε να φτάσω στη Ζυρίχη το πιο κρύο σαββατοκύριακο του χρόνου. Και γι’ αυτούς που έχουν συνηθίσει στο κρύο και στο βουνό θα ήταν εντάξει, αλλά για μένα, ένα ψαράκι της μεσογείου δεν ήταν. Καθώς έβλεπα τις χιονισμένες Άλπεις από ψηλά και συνειδητοποιούσα ότι άφησα πίσω μου μάνα, πατέρα, την γυναίκα του πατέρα μου, τους θείους μου, τα ξαδέλφια μου, γιαγιάδες και παππούδες, τους φίλους και τους εχθρούς μου, το αγόρι μου και τη γάτα μου, με έλουζε κρύος ιδρώτας. «Ορέ που πάμε; Που πάμε;». Έφτασα βράδυ και μετρούσα τα σοκ. Το πρώτο ήταν ότι δεν μπορούσαν να κουβαλήσω τις υπέρβαρες βαλίτσες μου απ’ το χιόνι, το δεύτερο απανωτό ήταν που έχασα το λεωφορείο για το σπίτι μου και αυτό ξαναπέρασε  μετά από δύο λεπτά (όταν επέστρεψα δε στη λατρεμένη Αθήνα και έχασα το τρόλεϊ στο σύνταγμα το σοκ ήταν το αντίστροφο. γέλια). Μόλις έφτασα, βγήκαμε έξω να γνωριστούμε. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί, Μεξικανοί, Γερμανοί και κάθε λογής εθνικότητας ήταν εκεί και στη μέση εγώ, μια ελληνίδα απ’ τον Περαία -που λέει και ο πάππους μου.
Μετά από δυο εβδομάδες κατάλαβα πως πάω πλέον μόνη μου στο supermarket, μαγειρεύω -εκεί  που δεν ήξερα ούτε να βράζω αυγό, τα καταφέρνω με την ακριβή/πανάκριβη ζωή της Ελβετίας (πήρα συμβουλές απ’ τη  σμυρνιά γιαγιά μου πριν φύγω για το πώς μεγάλωσε και ακόμα μεγαλώνει τρία παιδιά και πέντε εγγόνια με ένα «μεροκάματο», όπως λέει), άρχισα δίαιτα και γυμναστική -αφού όλοι εκεί πήγαιναν για jogging στα βουνά και στα λαγκάδια έτρεχα κι εγώ από πίσω, πήρα ποδήλατο και καμάρωνα κάθε φορά που έβγαζα το χέρι μου για φλας όταν ήθελα να στρίψω.
Γνώρισα παιδιά από όλο τον κόσμο και ένιωθα απίστευτα χαρούμενη γι’ αυτό. Και επειδή μ’ αρέσει να φιλοσοφώ, έβλεπα ότι ήμασταν όλοι διαφορετικοί όμως και τόσο ίδιοι. Όλοι άνθρωποι. Γελούσα που κάθε φορά ένα στερεότυπο που έχουμε για ένα λαό έβγαινε αληθινό και επιβεβαιωνόμουν όταν δεν έβγαινε. Με εκνεύριζε το γεγονός ότι έπιναν ντουζίνες από μπύρες και νόμιζαν ότι αντέχουν το ποτό και όταν τους έδινα να πιουν ούζο έβγαιναν νοκ αουτ με το πρώτο ποτήρι. Με σκλάβωνε που παιδιά από άλλα μέρη της γης με πρόσεχαν όταν βγαίναμε, γνωρίζοντάς με μόνο λίγο.  Τέλος πάντων, έμαθα από τα παιδιά που γνώρισα -και από τα κακά και από τα καλά- ότι αυτός ήταν για μένα ο «θησαυρός» του ERASMUS. Αν δεν με «μπρίζωνε» ο φίλος μου ο Σωτήρης να κάνω αίτηση θα έχανα την ευκαιρία να μάθω, μέσα από αγνώστους, κι άλλο λίγο απ’ τον εαυτό μου. Να μάθω ότι μπορώ να φτάσω λίγο παραπάνω και γι’ αυτό να κοιτάζω πολύ παραπάνω.  
Και μετά άρχισαν τα ταξίδια, πότε από εδώ, πότε από εκεί, γυρίσαμε λίγο την Ευρώπη και κανονίσαμε reunion σε 4 χρόνια στο Μεξικό. Όποτε θέλω να ξεχαστώ κοιτάζω τις φωτογραφίες απ’  τα μέρη που πήγα, και όλα αυτά μέσα σε 5 μήνες, και ξεχνιέμαι για κανένα 3ωρο.
 Ό, τι και να σας λέω όμως, είναι λίγο και ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία -τα υπόλοιπα, τα backstage, τα πιο πιπεράτα δεν μπορώ να σας τα πω. Γι’ αυτό αντί να τα διαβάζετε, σηκωθείτε και πηγαίνετε να το ζήσετε, όπως εγώ και οι φίλοι μου!

Καλά να περνάτε!
Δέσποινα Χ.

1 σχόλιο:

  1. αληθινός Σωτήρας! Άμα τα λέω εγώ...
    ...τουλάχιστον δύο χιλιανές από το Μεξικό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή