Με δυο βαλίτσες στο χέρι

Δύο μεγάλες βαλίτσες, ένα εισιτήριο για Άμστερνταμ κι έτσι απλά ξεκίνησε η πιο απίστευτη εμπειρία της ζωής μου…το Erasmus!

Επέλεξα την Ολλανδία γιατί ήθελα να ζήσω κάτι εντελώς διαφορετικό και η επιλογή μου δικαιώθηκε. Μετά το αεροπλάνο κατευθείαν στο τρένο (που έφτασε με ακρίβεια δευτερολέπτου) για το χιονισμένο και παγωμένο Χρόνινγκεν μαζί με τα δύο παιδιά που είχαμε ξεκινήσει μαζί από την Ελλάδα. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με δύο ουσιαστικά άγνωστα άτομα θα μοιραζόμουν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Πέντε μήνες αργότερα ο Γιάννης και η Σίλια έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και τη ζωή μου!

Από το δυάρι στην Αθήνα βρέθηκα σε ένα δωμάτιο σε μία εστία με άλλα 300 άτομα. Η προσαρμογή, αν και τώρα μου φαίνεται απίστευτο, ήταν ακαριαία. Τα χαμόγελα και τα καλωσορίσματα των παιδιών που ήταν ήδη εκεί έκαναν τη μετάβαση από τα δεδομένα της Ελλάδας στα «ερασμίτικα» δεδομένα πολύ εύκολη και γρήγορη.

Μέσα σε πέντε μήνες γύρισα την Ευρώπη, έκανα φιλίες που θα κρατήσουν μία ζωή και έζησα μοναδικές στιγμές. Δεν ήταν συνέχεια όλα ρόδινα αλλά στην πραγματικότητα δε θυμόμαστε μέρες παρά μόνο στιγμές, και όλες οι στιγμές μου είναι χαρούμενες, γεμάτες ανθρώπους και γέλια.

Πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο συνάντησα μία διαφορετική πραγματικότητα. Ένα καινούργιο και περιποιημένο κτίριο με απίστευτα οργανωμένη βιβλιοθήκη και ένα χαριτωμένο κανάλι με σιντριβάνι στον προαύλιο χώρο, ο οποίος ήταν καταπράσινος. Οι φοιτητές στο εξωτερικό είναι ουσιαστικά «εργαζόμενοι», δημιουργούν τυπικές σχέσεις και δεν κάνουν φιλίες παρά μόνο γνωριμίες. Βέβαια, οι ερασμίτες φοιτητές είναι μία άλλη ιστορία… Γίνονται αμέσως όλοι φίλοι και κανονίζουν πού θα πάνε όλοι μαζί για να γνωριστούν και να διασκεδάσουν!

Το Χρόνινγκεν είναι πόλη κατάλληλη για Erasmus, συνδυάζει τα πάντα! Είναι πολύ γραφική, με πάρκα, κάτι που σαν Ελληνίδα μου έκανε εντύπωση, κανάλια, λίμνες και ποδηλατοδρόμους  Η καθημερινή ποδηλατάδα ήταν η πιο όμορφη συνήθεια που απέκτησα! Αυτά είχα να πω όσον αφορά τη φυσική ομορφιά διότι κατά τα άλλα η πόλη έσφυζε από ζωή, ειδικά νυχτερινή. Οι 50.000 φοιτητές φρόντιζαν γι’ αυτό ανελλιπώς οργανώνοντας πάρτυ (κυρίως μασκέ) τα οποία άρχιζαν με τη δύση του ήλιου και τέλειωναν μετά την ανατολή του. Μικρά μπαρ, γραφικές καφετέριες, κρυμμένα κλαμπ και  τούρκικες…πιτσαρίες ήταν τα οικόσημα της πόλης.Κι εννοείται άφθονη μπίρα, σε ποσότητα και ποιότητα!

Το πιο ωραίο κομμάτι του Erasmus όμως ήταν οι υπόλοιποι φοιτητές. Οι παρέες που δημιουργήθηκαν μέσα σε τόσο λίγο καιρό αλλά με τόσο δυνατούς δεσμούς οι οποίοι, όσος καιρός και να περάσει, όσα χιλιόμετρα να μπουν ανάμεσα, δεν θα αλλοιωθούν! Παιδιά από όλο τον κόσμο…Ευρώπη,Ασία ,Αμερική και Αυστραλία, να περνάμε χρόνο μαζί ανταλλάσσοντας συνήθειες και εμπειρίες. Δύο μπριόζες Ισπανίδες, ένας ντροπαλός Λιθουανός, ένας τρελός Ιταλός, μία γλυκιά Βελγίδα, μία αστεία Κινέζα, μία ανεξάρτητη κοπέλα από την Ινδονησία και μία σοβαρή από τη Νικαράγουα μαζί με τη Σίλια και το Γιάννη ήταν η οικογένεια μου γι’ αυτούς τους πέντε μήνες. Ζούσαμε όλοι μαζί και μοιραζόμασταν τις πιο όμορφες στιγμές μας!Από το πρωί ως το βράδυ γεμίζαμε νέες εμπειρίες και αποκτούσαμε κοινές συνήθειες μαθαίνοντας όλοι από όλους.

Και μετά από λίγο πέρασαν πέντε μήνες και με τις ίδιες βαλίτσες και ένα εισιτήριο από Βρυξέλλες για Βόλο το Erasmus τέλειωσε. Δεν είπα αντίο, αλλά «θα τα πούμε σύντομα». Μπορεί να βρεθούμε ξανά σε λίγους μήνες ή σε πολλά χρόνια αλλά όποτε και να είναι το «σύντομα» σίγουρα θα είναι υπέροχο!

Κλείνοντας το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το Erasmus δε μπορεί να χωρέσει σε ένα κείμενο ή σε (σίγουρα πάνω από 20) άλμπουμ με φωτογραφίες. Μπορείς μόνο να το ζήσεις και να χαμογελάς όποτε το σκέφτεσαι.Όσοι δεν έχετε πάει λοιπόν ήρθε ο καιρός να κάνετε την αίτηση και όσοι έχουμε πάει μπορούμε απλώς να επιβεβαιώσουμε στους πρώτους ότι το Erasmus είναι εμπειρία ζωής! 

Ελένη Κ.