Λαμπάκια παντού!

Είναι η περίοδος λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Λάθος. Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Είναι η περίοδος λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία για να  φάμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, να στολίσουμε τα δέντρα μας, τα μπαλκόνια μας και ό,τι μπορεί να στολιστεί με λαμπάκια στο σπίτι μας, να δούμε το “Home Alone” για εκατοστή φορά και κάτι, να γιορτάσουμε και τα Χριστούγεννα με μια γαλοπούλα –τουλάχιστον γαλοπούλα είχαμε μέχρι πέρσι, γιατί φέτος με σνίτσελ μας βλέπω- και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας να κάνει.

Λένε μερικοί ότι τα Χριστούγεννα είναι μέρες χαράς και αγάπης, μέρες που πρέπει να δείχνουμε το ανθρώπινο πρόσωπό μας στο διπλανό μας που πεινάει-φέτος βέβαια που πεινάμε όλοι, άντε να δούμε ποιον θα πρωτοκοιτάξουμε-. Έχω να  δηλώσω με όσο ποσοστό του εγκεφάλου μου χρησιμοποιώ ότι μισώ αυτές τις εκφράσεις σε βαθμό που @%^@#$.

Από πού και ως που η γέννηση του Χριστούλη μέσα στη φάτνη με τα πρόβατα , τους μάγους με τα δώρα και όλο το σκηνικό με την πάχνη, που μας πιπιλάνε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σχετίζεται με το «μέρες χαράς και αγάπης». Εντάξει, κάποιοι εδώ θα μου πούνε «Κοπέλα μου, γεννήθηκε ο σωτήρας του κόσμου. Δεν πρέπει να χαίρεσαι γι’ αυτό;» Εεεε..όχι! Έχω πολλά πράγματα να χαίρομαι και άλλο τόσα να λυπάμαι που πραγματικά η γέννηση κάποιου πριν από χιλιάδες χρόνια δε μου εγείρει συναισθήματα. Επίσης, προτιμώ να θαυμάζω και να ασχολούμαι με τη ζωή και το έργο οποιουδήποτε, παρά με τη γέννησή του.

Με το άλλο νευριάζω, όμως. Αγάπη στο συνάνθρωπο τις ημέρες των Χριστουγέννων. Παιδιά sorry, αλλά αυτό είναι σα να μας λένε: δεν ξέρω για τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά τώρα αγαπήστε το διπλανό σας. Ή ακόμα χειρότερα, σα να μας παρακαλάνε: αφού δε μπορείτε να αγαπήσετε τον υπόλοιπο καιρό κάν' το το τώρα τουλάχιστον. Μα είμαστε σοβαροί; Τι είναι η αγάπη; Διακόπτης; Άντε και τον ανοίξαμε και ξαφνικά συμπονέσαμε και το δείξαμε; Έλα Χριστέ στον τόπο σου δηλαδή. Όλο το χρόνο πρέπει να αγαπάς τον άλλον. Και η αγάπη δεν εκφράζεται με το να δώσεις ένα ευρώ στο ζητιάνο επειδή είναι Χριστούγεννα. Και κάπου εδώ μπαίνουν οι Κινέζοι. Αν θες να χορτάσεις έναν άνθρωπο για μία μέρα δώσ' του ένα ψάρι. Αν θες να τον χορτάσεις για μια ζωή μάθε του ψάρεμα. Και ο νοών νοείτο.

Η αγάπη χωρά σ’ όλες τις μέρες του χρόνου. Ούτε τα Χριστούγεννα είναι αφορμή να δείξεις την αγάπη σου. Δε χρειάζεται αφορμές η αγάπη. Δείχνεται. Μυρίζεται. Νοιάζεται.

Δεν είμαστε σε μια περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Είμαστε μέσα σε μια περίοδο που η έννοια της αγάπης και των συμπτωμάτων της περνάνε κρίση, όπως και ό, τι υπάρχει γύρω μας. Βλέπω ότι εκεί υστερούμε. Ίσως αγαπάμε πιο πολύ τον εαυτό μας απ’ ότι κάτι άλλο. Είναι σπουδαίο να αγαπάς τον εαυτό σου, και μπράβο σου, αλλά η αγάπη είναι μοίρασμα εκτός από νοιάξιμο. Μοίρασμα συναισθηματικών στιγμών με χαμόγελα και κλάματα.

 Μας είπαν αγαπάτε αλλήλους στο σχολείο. Μας είπαν και ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα. Δηλαδή, πρέπει να αγαπώ όλον τον κόσμο, ακόμη και αυτούς που είναι καθάρματα και αφού εξασφαλίσω το τομάρι μου με δύο χιτώνες, τότε να δώσω τον έναν σε αυτόν που κρυώνει. Όλο αυτό μου κάνει φουλ στην ιδιοτέλεια. Εγώ, λοιπόν, θα πω αγαπήστε αυτούς που θέλετε και δώστε τους χιτώνες σας σ’ αυτούς. Η αγκαλιά τους θα σας ζεσταίνει στο κρύο.

Υ.Γ. : Μη δείξετε το κείμενο στη γιαγιά μου γιατί θα με αφορίσει σαν τον Καζαντζάκη και θα με τάξει σε όποια Παναγιά δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα!

Δέσποινα Χ.