Εμείς κι ο … Κόσμος!

Σας είχαμε ενημερώσει στις αρχές του Σεπτέμβρη, αν θυμάμαι καλά, για τη λειτουργία του ελεύθερου πανεπιστημίου.Εντυπωσιασμένες με την Ιωάννα από αυτή την ανακάλυψη γραφτήκαμε και σήμερα κάναμε το πρώτο μας μάθημα με θέμα Ευρωπαϊκό θέατρο.

Το μάθημα ήταν πολύ ενδιαφέρον και ο κ. Γεωργουσόπουλος που έκανε την παράδοση μας μίλησε για θέματα περί θεάτρου, τέχνης και κοινωνίας. Μας έδωσε να καταλάβουμε πως οι τέχνες και οι επιστήμες εμπλέκονται, αλληλοεπηρεάζονται και προχωρούν παράλληλα.

Θέλω να σταθώ σε δύο φράσεις που μας είπε. Αρχικά, «η τέχνη δεν είχε ποτέ τη δύναμη να επηρεάσει την ιστορία και η ιστορία δεν είχε ποτέ τη δύναμη να διδάξει τους ανθρώπους, γι’αυτό και επαναλαμβάνεται». Ίσως είναι μία απόλυτα λογική δήλωση αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ. Βλέπουμε καινοτόμους και ευφυείς καλλιτέχνες να καταφέρνουν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης λαών και η τέχνη τους να γίνεται αποδεκτή ενώ πριν λίγο κατηγορούταν ως ανήθικη ή απλά δε θεωρούνταν τέχνη.Πιστεύουμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ίσως αλλάζουν την ιστορία ενώ αυτό που κάνουν είναι ουσιαστικά να επηρεάζονται από αυτή και να την εκφράζουν με διαφορετικό τρόπο. Πολλές φορές μένουν κάποια έργα τους αλλά η τεχνοτροπία τους ξεχνιέται και προσπερνιέται από μία νέα, όπως ο εξπρεσιονισμός από τον ιμπρεσιονισμό ή ο κλασικισμός από το ρομαντισμό.Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Τα επαναλαμβάνουμε και κάθε φορά πιστεύουμε ότι δε θα τα ξανακάνουμε αλλά με την πρώτη ευκαιρία πάλι σ’αυτά καταλήγουμε. Ίσως φταίει το ότι κάθε άνθρωπος για να μάθει πρέπει να κάνει τα δικά του λάθη, οπότε σε επίπεδο μαζικό κάθε γενιά πρέπει να κάνει τα δικά της λάθη για να μάθει. Αν δεχτούμε επομένως ότι «κύκλος είναι και γυρίζει» και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν τι μπορούμε να κάνουμε; Να το δεχτούμε σαν γεγονός, να γίνουμε μέρος του κύκλου ή να προσπαθήσουμε να τον σπάσουμε;

Η επόμενη φράση ήταν ότι «η τραγωδία της παγκοσμιοποίησης είναι ότι πίσω από το κοινό νόμισμα, για παράδειγμα, κρύβεται η ανάγκη επιβολής κοινών ηθών και η αδυναμία να δεχτούμε ότι κάθε λαός γίνεται ευτυχής με άλλους τρόπους».Αυτή τη στιγμή λόγω των δύσκολων συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας ίσως είναι πιο εύκολο να το καταλάβουμε απ’ότι παλιότερα. Στο βωμό του κοινού νομίσματος προσπαθούν ουσιαστικά να εγκλωβίσουν την ελευθερία μας και τις ανάγκες μας. Ελευθερία σημαίνει να μπορεί ένας λαός να εκφράζεται με τον τρόπο που επιθυμεί κι όχι με τα στερεότυπα ενός άλλου. Τα ήθη του και οι αρχές του, άσχετα από την οικονομική του κατάσταση να παραμένουν ακέραια. Το ότι μία χώρα είναι πιο δυνατή οικονομικά από μία άλλη δε σημαίνει ότι είναι «αυθεντία» σε όλου τους τομείς. Ο Βορράς και ο Νότος πάντα είχαν και πάντα θα έχουν διαφορές.Μία χώρα του Βορρά δε θα μπορέσει ποτέ να λειτουργήσει με την πιο ελεύθερη δομή που έχει μία χώρα του Νότου και μία χώρα του Νότου δε θα μπορέσει ποτέ να να αποκτήσει την ιδεολογία της αυστηρής καθηκοντολογίας.Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στο θέμα της κουλτούρας ενός λαού και ίσως έχει έρθει ο καιρός να το δεχτούμε.Εξάλλου αν ήμασταν όλοι ίδιοι ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός!

Ίσως ο τρόπος που σκέφτομαι να είναι λάθος, ίσως να είναι σωστός! Αυτό που κατάλαβα σήμερα είναι ότι αρκεί μία φράση για να σε κάνει να δεχτείς κάποιες αλήθειες.Η τέχνη θα είναι πάντα τρόπος έκφρασης και όχι επιβολής μιας ιδεολογίας που αλλάζει την ιστορία, οι άνθρωποι θα κάνουμε λάθη αλλά θα μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες ,και δε θα καταφέρουμε ποτέ να συνυπάρξουμε με απόλυτη αρμονία…αλλά ίσως η «παραφωνία» να είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να συνυπάρχουμε!

Ελένη Κ.