TO DO LIST

Να αγαπάς
Να χαμογελάς
Να ελπίζεις
Να ζεις

Πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο; Μπαίνω κάθε μέρα στο μετρό, περπατάω στους δρόμους της Αθήνας και το μόνο που βλέπω είναι ανθρώπους που βιάζονται, που δεν «προλαβαίνουν» τη ζωή που οι ίδιοι έχουν επιλέξει. Σήμερα ένας κύριος καθώς πήγαινα να βγω από το τραμ μου είπε «παρακαλώ περάστε» και μου χαμογέλασε. Πόσο του κόστισε αυτό το χαμόγελο; Και πόσα αυτό πρόσφερε σε μένα;

 Η απάντηση είναι απλή, δεν του κόστισε τίποτα. Εμένα όμως μου έφτιαξε τη μέρα! Είδα ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που χαμογελούν, που ελπίζουν. Ο Bertolt Brecht είχε πει «Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ, αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη» . Έχουμε ξεχάσει τι είναι καλοσύνη, ευγένεια και αισιοδοξία. Αυτό που περιμένουμε από τους άλλους είναι να μας σπρώξουν για να περάσουν, να μας πάρουν τη θέση στο μετρό, να μας αγριοκοιτάξουν.  

Ίσως κάποιοι να το κάνουν με τη δικαιολογία ότι βιάζονται, κάποιοι να το δέχονται πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούν. Αντικειμενικά, η κατάσταση στη χώρα μας είναι δύσκολη και το βιώνουμε όλοι μας καθημερινά, άλλοι περισσότερο έντονα και άλλοι λιγότερο.Αυτό δεν είναι λόγος για να δικαιολογεί την αγενή στάση της πλειοψηφίας.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι ρομαντικοί, ιδεαλιστές ή απλώς πραγματικοί άνθρωποι που κάνουν χώρο για να περάσεις όταν βιάζεσαι, που σου δίνουν τη θέση τους αν φαίνεσαι κουρασμένος και σου χαμογελούν όταν τους κοιτάζεις χωρίς να αποσκοπούν κάπου. Μπορεί να είναι «είδος υπό εξαφάνιση» αλλά θέλω να ανήκω σ’αυτό το «είδος» ανθρώπων και κάνω ό,τι μπορώ γι’αυτό.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Νόμιζα ότι ο μόνος τρόπος ήταν να γίνεις γιατρός χωρίς σύνορα ή δάσκαλος στην Αφρική ή να σώσεις τις φάλαινες που εξαφανίζονται. Τώρα που μεγάλωσα (λίγο!) έμαθα ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι.

 Προσπαθήστε να χαμογελάτε όσο πιο συχνά μπορείτε! Με τη GetInvolved θα προσπαθήσουμε να μοιράσουμε χαμόγελα με καραβάκια. Μπορείτε να μας βοηθήσετε ή να βρείτε το δικό σας τρόπο ο καθένας. Σημασία έχει το αποτέλεσμα!

Από δω και πέρα, κάθε βράδυ θα σκέφτομαι αν κατάφερα να κάνω κάποιον λίγο πιο ευτυχισμένο, χαρούμενο, αισιόδοξο.Αν ναι, τότε το πλάνο μου να αλλάξω τον κόσμο προχωράει!

 Στο κάτω κάτω, έχω βαρεθεί να εκπλήσσομαι από συμπεριφορές καλοσύνης και ευγένειας, απλά και μόνο επειδή υπερτερούν οι αγενείς. Θέλω να είναι καθημερινότητα η καλοσύνη και να είναι το δεδομένο. Δεν θέλω να είμαι προκατειλημμένη όταν βγαίνω από το σπίτι ότι θα συναντήσω σκυθρωπούς, αμίλητους και αγέλαστους ανθρώπους. Θέλω να είστε οι λίγοι εσείς οι αρνητικοί, να ακολουθήσετε «εμάς» τους θετικούς/ δεκτικούς/ ευγνώμονες/ αισιόδοξους/χαμογελαστούς/ζωντανούς! Το δικό μας ταξίδι ( με ή χωρίς καραβάκια) έχει σίγουρα περισσότερα να ζήσεις και να θυμάσαι!

Υ.Γ. Κύριε περιπτερά στη Μιχαλακοπούλου, που με καλημερίζετε κάθε πρωί με τόση ευγένεια, να ξέρετε μου φτιάχνετε τη μέρα! :) Σας ευχαριστώ!

Ελένη Κ. και Αμαλία